Vanaf oktober 2012 zal een groep studenten van het United World College in Maastricht betrokken zijn bij het Sphinxpark. Samen met vormgeefster Debra Solomon en haar studio Urbaniahoeve zullen ze zich buigen over stadslandbouw van het Sphinxpark.
Vanaf de eerste dagen dat het Sphinxpark open was heeft fotografe Tineke Kambier het park bijna dagelijks bezocht. De foto's die ze maakt vormen een uitgebreid en gedetailleerd visueel document van het Sphinxpark
Bekijk de foto's hier.
Op woensdagmiddag 19 september keek een groep kinderen samen met het IVN Maastricht door dierenogen naar het Sphinxpark tijdens hun 'Stadsnatuursafari'.
Kijk voor meer foto's hier.
De derde en laatste editie van Piquenique Electronique in het Sphinxpark was weer een groot succes. In de herfstzon genoten zo'n 500 bezoeker van jamsessies, dj's en hun picknick.
Kijk voor een fotoverslag van alle Piqueniques hier.
Zelfs nadat het afgebrand was behield het houten Maurer-paviljoen dat tot voor kort in het Sphinxpark stond nog een bepaalde schoonheid. Helaas is er niks meer van over. Maurer United Architects en Studio Stad, beide deelnemers aan het Sphinxpark project gaan de komende tijd nadenken over een nieuw (onbrandbaar) paviljoen voor het park.
Vrijdag 7 september werd de eerste paal in de grond geslagen voor het werk van Studio Stad, een nieuw project in het Sphinxpark. in hun werk 'Lost Formwork' maakt Studio Stad de geschiedenis en de toekomst van het Sphinxpark terrein zichtbaar.
De laatste dagen van augustus was het Sphinxpark het toneel voor een openlucht filmvertoning in samenwerking met Lumière Cinema. Op 30 augustus werd de documentaire Queen of the Sun vertoond, ingeleid door het Bee Collective. Op 1 september draaide de film Microcosmos in het park, met als voorprogramma een klassiek concert van Pools-Italiaans strijkorkest Il Giardino d'Amore.
Kijk voor meer foto's hier.
Project: Plaatsen van Herinnering
Partner: Karin Peulen e.a.
Karin Peulen, kunstenaar en woonachtig in Maastricht, realiseert op onderzoekende wijze en in samenwerking met andere kunstenaars, archeologen, filosofen en studenten beeldende kunst, vijf interventies in het Sphinxpark die ingaan op landschap, erfgoed en herinnering. Peulen is gestart vanuit de vragen “Wat is landschap?” en “Hoe herinneren wij?”. Ze neemt het werk Les Lieux de Mémoire van de Franse historicus Pierre Nora als uitgangspunt voor de interventies in het Sphinxpark.
In dit werk betoogt Nora dat er zoveel over het geheugen wordt gesproken omdat er nog maar zo weinig wordt herinnerd. In Les Lieux de Mémoire introduceert hij zogeheten herinneringsplaatsen, waar de mens in verbinding staat met het verleden.
Plaatsen van herinnering I: Het bepaalde landschap
Tonn Prins
Jamais deux homes ne jugerent pareillement de mesme chose
Voor de tijdelijke openstelling van het Sphinxpark is het meest risicovolle gedeelte afgesloten voor het publiek. Deze verborgen vallei heeft in weerwil van het vervuilde karakter een oogstrelende kwaliteit. De vervuiling wordt door Tonn Prins doelbewust niet aan het oog onttrokken, maar juist geaccentueerd en verder verfraaid door giftige, kleurrijke planten, die soms geneeskrachtig en soms noodlottig kunnen zijn.
Plaatsen van herinnering II: Het landschap als herinnering
Levend Landschap
In het verleden werd de locatie van een belangrijk gebouw, zoals een tempel of een kerk, vaak bepaald door zogeheten leylijnen, energiebanen die door het landschap lopen. Op basis van deze leylijnen – en dan met name waar deze lijnen elkaar kruisten – werd de optimale plek gekozen, omdat deze plek betekenis had en niet werd gezien als een willekeurige keuze. Het initiatief Levend Landschap in Maastricht refereert aan dit verleden en heeft als doel deze niet zichtbare lijnen in het landschap inzichtelijk te maken, met name bij ruimtelijke ordeningsvraagstukken.
Levend Landschap is door Karin Peulen gevraagd deze werkwijze toe te passen in het Sphinxpark. Op deze manier wordt als het ware de herinnering benaderd als een alternatieve vorm van archeologie, waarbij de gebeurtenissen in het verleden belangrijk zijn voor de huidige plekken. Op basis van hun onderzoek maakt Levend Landschap twee plattegronden, waarbij ze energieën in het Sphinxpark zichtbaar maken door onder andere het weergeven van leylijnen.
De eerste plattegrond heeft de situatie in het Sphinxpark in het voorjaar van 2012 weergegeven. De tweede plattegrond zal volgend jaar in dezelfde periode worden gemaakt. Deze zal inzage geven in de veranderingen en ingrepen die tot het voorjaar van 2013 zullen plaatsvinden.
Plaatsen van herinnering III: Lieu et La ‘Folly’ / Regouts ’richesse’
Karin Peulen I.s.m. studenten van de Academie Beeldende Kunsten Maastricht
Op basis van het onderzoek van het initiatief Levend Landschap (zie Plaatsen van herinnering II), heeft Karin Peulen hen de vraag gesteld wat dé meest geschikte plek is binnen het Sphinxpark voor een reconstructie van het vermeende, geheime liefdesnest van grondlegger van de voormalige Sphinxfabriek, Petrus Regout, en zijn goede vriend Willem II, die bekend stond om zijn buitenechtelijke relaties.
Samen met studenten van de Academie Beeldende Kunsten Maastricht, Vera Gulikers, Astrid Mingels, Sanne Vaassen, Sanne Gilissen, Nuria Junghans, Charlotte Koenen, Thomas Hütten en Linda van Kerkhof, wordt deze liefdesruïne herbouwd met gevonden materiaal in het park.
De ruïne wordt omgeven met de in de Guide du Botaniste (1868) vermeldde flora uit de omstreken van Maastricht, die tijdens guerrilla-acties uit de natuur van Maastricht worden gehaald om het park weer een oorspronkelijke betekenis toe te kennen.
(Met dank aan Fokeline Dingemans, bioloog en Flora werkgroep IVN-Maastricht)
Plaatsen van herinnering IV: Nymphaeum - Oh tu, severi religio loci
i.s.m. filosoof/historicus Guido Goossens en kunsthistoricus Mique Eggermont
In een meditatieve klaagzang, gecomponeerd met citaten uit historische bronnen, filosofische traktaten en klassieke literaire teksten, wordt de geest van de plek opgeroepen.
Studenten van de toneelacademie, de kunstacademie en Universiteit Maastricht, onder regie van Jelle Stiphout en Anna Salden, vertolken – al dolende door het park – de rol van Mneme, de Grieks mythologische muze van de herinnering, tijdens de opening van het Sphinxpark.
Plaatsen van herinnering V
Amber Bus
Kunstenaar Amber Bus is verantwoordelijk voor het vijfde onderdeel van het project ‘Plaatsen van herinnering’.
Waarneming is een belangrijk onderdeel van het werkproces van Amber Bus. Door uiterst zorgvuldig te kijken naar een fysieke locatie en deze bijna letterlijk af te tasten, onderzoekt zij de verschillende aspecten van een plek en eigent ze zich een locatie toe. Deze genuanceerde en intensieve werkwijze heeft zij ook in het Sphinxpark toegepast en op basis van de opgedane kennis voert Bus enkele ingrepen uit.
Het Sphinxpark wordt door Amber Bus opgevat als een artefact, als een door tijd en mensenhanden gevormd product. Tegelijkertijd ziet zij de onmiskenbare invloed van de natuur op deze historische plek en ervaart zij het Sphinxpark als een zogeheten ecofact. Op basis van dit tweeledige perspectief plaatst Amber Bus een drietal vitrines in het park, die als het ware haar tijdelijke werkplaats vormen. In en rondom deze vitrines vinden vervolgens verschillende acties plaats, waar zowel de flora, de fauna als de mens de aanleiding voor vormen en waardoor de plek zelf in zichtbaarheid wint.
Op basis van dit werkproces verandert de inhoud van de vitrines voortdurend. Deze transformatie is te volgen via www.amber-bus.blogspot.nl/.
